Didda Jóns, minningarbrot um saklausu sveitastúlkurnar í Reykjaskóla

Undanfarnar vikur hefur hugurinn svo sannarlega oft reikað aftur til þessara ógleymanlegu ára sem maður átti á Reykjaskóla.  Maður sér þessi ár í einhverskonar ævintýraljóma, en undirrituð var þar í heila þrjá vetur.

Einhvern veginn þá er fyrsti veturinn mér minnisstæðastur.  Við vorum fimm stelpur sem komum úr Bæjarhreppnum, en það er sveitin hinum megin við Hrútafjörðinn.  Hinar stelpurnar voru Ólöf, Þura, Ella og Unnur Þóra.  Og hugsið ykkur viðbrigðin að koma úr pínulitlum sveitaskóla og í þessa flóru litríkra furðufugla allsstaðar að af landinu.

Við sveitastelpurnar vorum örugglega svolítið halló, allavegana vorum við það í samanburði við skvísurnar úr Súðavík þær Sallý og Hörpu sem klæddust ægilega fínum tískufötum og voru stríðsmálaðar svo ég tali nú ekki um frænkurnar Guðrúnu Gunnsteins og Unni Pálínu sem voru með skærbláan augnskugga alla daga.  Við urðum frekar hvumsa við þegar við fréttum að þær tvær síðastnefndu væru í raun sveitastelpur eins og við, meira að segja ennþá meiri sveitastelpur því þær komu lengst norðan af ströndum frá mörkum hins byggilega heims, en Hrútafjörður þótti okkur náttúrulega nafli alheimsins.

Ekki má gleyma hinum Hrútfirðingunum úr þessum árgangi þ.e. þeim sem áttu heima Reykjaskólamegin en það voru Jói Bö, Steini Einars, Sigga Gróa og Gunna Jóns, sem reyndar var ári yngri en við en var svo klár í kollinum að hún var færð upp um bekk. 

Þennan fyrsta vetur vorum við saman í herbergi ég, Ella, Þura og Unnur Þóra.  Ég held við höfum átt það allar sammerkt að við vorum óskaplega feimnar og kjarklitlar og vorum frekar litlir bógar ef við áttum að fara að svara fyrir okkur.  Stundum komu stóru strákarnir, svakalegir gæjar í heimsókn og þá flissuðuð við og roðnuðum!  Eitt kvöldið komu nokkrir stórir í heimsókn en einn þeirra var hann Tóti stóri, þið munið eftir honum mjög stór og skapmikill og manni stóð mikill stuggur af honum.  Hann sat á hækjum sér, var að skoða myndir eða eitthvað.  Og hvað haldið þið að litla huglausa stúlkan hún ég hafi gert?  Ég var búin að horfa á afturendann á honum Tóta góða stund, en buxnastrengurinn gapti frá bakinu á honum og sást aðeins glytta í skoruna.  Ég læddi mér aftan að honum og lét gossa heilt vatnsglas niður um strenginn.  Tóti rak upp skaðræðisöskur en kvikindið ég tók á rás og tókst að læsa mig inni á klósetti.  Þar inni húkti ég svo í dágóðan tíma skjálfandi af hræðslu við hefndaraðgerðir Tóta stóra.  Hvað kom mér til þess að framkvæma annað eins er mér algjörlega óskiljanlegt enn þann dag í dag.

Stundum kom líka ónefndur skólabróðir, í dag rúmlega landsfrægur og kenndur við álf nokkurn, stundum kom hann með kærustu með sér í heimsókn til okkar stelpnanna og héldu þau smá sýnikennslu í kossum og keliríi  fyrir okkur sveitastelpurnar, þetta var mjög fræðandi og athyglisvert á allan hátt.

Jú, jú maður var kannski ekki algjör engill og þurfti stundum að sanna sig í augum hinna.  Ég tók til dæmis þátt í tilrunum með "ólögleg vímuefni" á vesturvistinni og játast það hér og nú.  Tilraunin fólst í því að setja bómullarhnoðra sem vættir höfðu verið með spritti á milli tánna.  Kannast einhver við þetta?  Síðan var bara beðið eftir áhrifunum, sem reyndar í okkar tilfelli létu á sér standa.

Vonandi var þetta ekki of langdregið hjá mér.  Hlakka til að heyra fleiri sögur frá sem flestum.

Kveðja til ykkar allra,

Didda Jóns .

Athugasemdir

[Guðrún Jónsdóttir, 16.6.2008 kl. 19:46]

Skemmtileg frásögn Didda!

Skondið annars, mér fannst þú ekkert sérstaklega saklaus. Frekar svona ógnvekjandi reyndar.   Sem sýnir að ég hef líklega verið enn saklausari.  Svo var reyndar allt sem kom frá "þarna hinum megin við fjörðinn" frekar framandi  sérstaklega fyrir litla stúlku á 14. ári. 

Mbk

Gunna J.

[Unnur Pálína (IP-tala skráð) 23.6.2008 kl. 23:48]

já það er alveg stórfurðulegt að við frænkur skildum hafa haft yfir slíkum snyrtivörum að ráða, komandi frá nyrstu byggð í strandasýslu .

við höfum oft hlegið yfir fyrstu dögum okkar á RSK þar sem blái augnskugginn var alsráðandi og kom okkur eiginlega frekar í klandur en að hann hjálpaði okkur eitthvað .kv.Unnur Pálína